Polonaise bij Driekoren Festival in Tripodia

Met Kattuks Volk, De Vlietzangers, Shantykoor Skuytevaert en vierde man… het publiek!

Shantyliedjes zijn eigenlijk werkliedjes. Het handmatig inhalen van de netten bijvoorbeeld of het hijsen van de zeilen, vereist een goede samenwerking. Het moet gelijk gaan, en dat lukt beter op de maat van de zang. De liedjes gaan over een achtergebleven geliefde of het verlangen naar huis, maar ook over het mooie van het zeemansvak en het varen naar verre landen. Ernstige onderwerpen en je zou denken dat het Driekorenfestival in Tripodia op vrijdag 24 november jl. daarmee dan ook een plechtig karakter had. Niets is echter minder waar! Want al bestond het repertoire van Kattuks Volk, De Vlietzangers en Shantykoor Skuytevaert voor een deel wel uit serieuze nummers natuurlijk, aan het eind van de avond kreeg het publiek ook een Hollandse, een Amsterdamse en zelfs een Caribische medley te horen en ging het in polonaise door de zaal. Gezelligheidskoor Kattuks Volk organiseert elk jaar een optreden in Tripodia. Afgelopen zomer waren ze in de Feestweek, samen met De Vlietzangers uit Rijnsburg, bij de Katwijkse Watersport Vereniging Skuytevaert te gast en omdat dat zo’n geslaagde avond was, vroegen ze dezelfde koren om met hen in Tripodia mee te komen zingen.
Om 20.00 uur zat de zaal vol en stonden de zangers van Kattuks Volk, met hun nieuwe dirigent Wim Kuppeveld, op het podium. Shantykoor Skuytevaert had voor de muziekinstallatie gezorgd en bediende Tripodia’s beamer (met dank aan Tripodia’s Petra die hem operationeel had gekregen) waarmee de teksten, meest refreinen, op de wand achter het koor werden geprojecteerd. Alsof het publiek dat nodig had… Niet voor niets bedankte Kattuks Volk voorzitter Kees Houwaard aan het eind van de avond het publiek als ‘vierde man’, of beter ‘vierde koor’. En dat is typerend voor een avondje Shanty; koren en publiek vormen een eenheid; men komt om mee te zingen.

Kattuks Volk zette traditiegetrouw in met Schatje, de tros kan los en daarmee ging het festival van start. Daarna volgde o.a. het altijd mooi opgebouwde, van ingetogen aanzwellend naar krachtig, What shall we do with the drunken sailor, de Samoa Song en De klok van Arnemuiden. Voor dit laatste nummer werd erelid Fred op het podium gevraagd al had dit, omdat hij in een rolstoel zit, nog wel ‘enige voeten in de aarde’ voordat hij er ook daadwerkelijk was. KV’er Gijs vulde die tijd echter als een volleerd spreekstalmeester al pratend professioneel op.

Dat zoeken we op…
Na een korte pauze was het de beurt aan Skuytevaert dat opende met Liverpool Lou. Ook zij vervolgden met een gevoelig nummer, het mooie I am sailing. Met het Duitse Die Windjammer kommen en het Engelse Essequibo River werd ook weer enthousiast meegezongen, al vroeg men zich hier en daar wel af wat ze nou eigenlijk zeiden als ze ‘Buddy tana na’ zongen in het refrein van dat laatste lied. Dat zoeken we op…
Bij het zingen van de Farewell Shanty, een lied dat gezongen wordt bij het afscheid van een op zee gestorven kameraad, was het overigens gepast stil op verzoek van het koor. Maar afgesloten werd er met weer een echte meezinger en –klapper, Het Zeeroverslied met het lekkere refrein Ay ay jippie jippie jee!

Tot dan toe was het een mix van serieuze en vrolijke liedjes geweest, maar met de opkomst van De Vlietzangers was het op een enkele uitzondering na wel gedaan met de ernst. Oké, eerst nog even Sloop John B. en later Sailorboy, over een zeeman die op zee blijft. Maar toen barstte het feestgedruis los met de Hollandse medley; een absurde combinatie van zinnetjes uit allerlei liedjes, zoals “Aan het strand stil en verlaten, daar staat Sjakie van de hoek/ Achter in het stille klooster, Mien mijn feestneus die is zoek”. Dan Sarie Marijs, gevolgd door een Amsterdamse medley waarin Oh Sapperdiosia en Pikketanissie. En toen dan de sombrero’s opgingen en Harry Belafontes succesnummers The Bananaboat Song, Kingston Town en Coconut Woman klonken, werd het het publiek teveel en werd de polonaise ingezet.

(Mexicaanse) Vlietzangers

De Muzikale sok van Hans van Strater

Orkest

Bij al dit spektakel van zang, dans en grappen van de ‘spreekstalmeesters’ en ‘zwaaibazen’, zouden we bijna de muziek vergeten, hoewel je die niet bepaald over het hoofd kon zien met hun glanzende accordeons en zelfs een compleet drumstel. Wie bij welk koor hoorde was niet altijd duidelijk maar ook niet belangrijk, want als het nodig was speelde men gebroederlijk samen. Bij de Grand Finale, met alle drie de koren op het podium, stonden er maar liefst 8 accordeonisten, 1 trekzakspeler, een bongospeler, een drummer, een grote-trommelaar en 2 gitaristen; zowat een compleet orkest. En dan tellen we de saxofonist niet eens mee omdat hij nu eenmaal niet tegelijk kon blazen en accordeon spelen.

Met Het kleine café aan de haven en bloemen voor zwaaibazen, muzikanten en techniek, werd de avond afgesloten. En dat het een super geslaagde avond was; daar waren alle aanwezigen het over eens.